the Fox
Net ingestapt
Tussen 2003 en 2012 was ik eigenaar van een VW Kever uit 1965. Ik heb daar in de blogcontest ook enkele verhalen aan gewijd.
Ter ere van de 100-ste editie van de blogcontest schrijf ik nog één keer een verhaal met de Kever als inspiratiebron. Het verhaal speelt zich af in 2009.
=======
[size=x-large]Kleine moeite, groot plezier[/size]
Zorgeloos rondrijden is niet vanzelfsprekend met een auto van 44 jaar oud. Oude auto's zijn zorgenkindjes. Op het moment dat ze geen kuren vertonen ben je bevreesd voor het moment dat de kuren gaan optreden. En als de kuren uiteindelijk optreden, ook als het na een lange storingsvrije periode is, dan zie je de vrees weer bewaarheid worden. Met mijn Toyota maak ik mij nooit zorgen of ik mijn eindbestemming wel zal halen, met mijn Kever eigenlijk ook niet, maar toch laad ik altijd voor de zekerheid mijn mobieltje op voordat ik met de Kever op pad ga.
De laatste tijd startte de Kever erg moeilijk. Nog voordat de motor aansloeg was de accu alweer leeg. Ook na een lange rit en slechts twee dagen van stilstand was er geen garantie voor een probleemloze start. Ik zag de bui al hangen: nieuwe dynamo, nieuwe ontsteking, nieuwe verdelerkap, noem het maar op. Maar een avondje accu laden bleek in 99% van de gevallen net voldoende om de volgende ochtend op de laatste stuiptrekkingen van de accu toch een vonkje te kunnen laten ontstaan waarmee de brandstof tot ontbranding werd gebracht en de zuigers in werking werden gesteld.
Dat ging goed tot de dag waarop ik de Kever uit de garagebox wilde halen en als decoratie wilde gebruiken ter ere van de verjaardag van mijn oudste dochter. Ik had de Kever pontificaal op de stoep, deels in de tuin voor mijn huis willen parkeren, versierd met ballonnen ter verwelkoming van de kleine gasten en hun ouders. Het ging niet door, de Kever liet mij in de steek. Elke startpoging bleek vergeefs, de accu ging dood en kon niet meer gereanimeerd worden. Op het moment dat het laatste stukje leven uit de accu wegebde en de startmotor zijn laatste rondje draaide haatte ik het autootje even heel grondig. Geen versierde Kever voor mijn dochter, maar wat misschien nog wel erger was, voor mij dan, geen enthousiaste reacties van de gasten! Natuurlijk, ik geef het toe, ik ben ijdel, krijg graag complimentjes voor die leuke verschijning die mijn auto is. Geen jaloerse blikken van de vaders, geen verliefde blikken van de moeders, geen juichkreetjes van de kindjes, niet voor mijn autootje althans. Ach en wee. Geen egostrelingen op deze dag.
Na de verjaardagperikelen spoedde ik mij de volgende dag naar HotRod in Doesburg. Een 6 volts accu was mijn doel en dat doel werd bereikt ten koste van 160 euro. Daarvoor kreeg ik een reeds opgeladen accu die qua gewicht en volume aanmerkelijk bescheidener was dan de oude accu. Even werd mijn twijfel gevoed of ik wel de goede had gekocht, maar een eerste startpoging nam de twijfel meteen weg: de bougies verkoolden bijna van de schok. Binnen een seconde sloeg de motor aan en werden de 1200 cc's een paar honderd keer per minuut gevuld met lucht en brandstof. Mijn euforie was groot en ik besloot het daarom te delen met mede enthousiastelingen.
Een ouder echtpaar dat nabij mijn garagebox woont toont al vanaf het begin dat ik mijn Kever heb een gezonde belangstelling voor het welzijn van de auto. De man heeft vroeger Kever gereden en de vrouw is al vanaf het begin verliefd op met name de oudere Kevers. En mijn Kever is een ouder exemplaar, dus.... Ik had hun enkele maanden geleden een ritje aangeboden en dat aanbod wilde ik vandaag gestand doen. Ik parkeerde de Kever met ronkende motor voor hun deur, belde aan en zag de deur geopend worden door de man des huizes. "Zin in een ritje", vroeg ik. Om een kort verhaal lang te maken: de vrouw ging met mij mee, de man bleef thuis omdat ze binnen een kwartier bezoek zouden krijgen.
Tijdens de sightseeing door de omgeving zat een stralende bejaarde vrouw naast mij en bleef ze zich prijzend uitlaten over de auto. Ik had een echte fan als passagier en dat gaf me een heerlijk gevoel. De tegenvaller van de voorgaande dag werd grotendeels gecompenseerd door deze gezellige rit met een vrouw waarvan ik de voornaam niet eens kende. Na de rondrit zette ik de vrouw weer af bij haar huis waar haar man en dochter op haar stonden te wachten. Ze bedankte mij hartelijk waarna ze glunderend naar haar familieleden toe liep.
Op dat moment realiseerde ik mij wat een voorrecht het is om in zo'n leuke auto te mogen rijden. Iets dat elk moment van de week voor mij binnen handbereik ligt is voor anderen een onvergetelijke ervaring.
Ter ere van de 100-ste editie van de blogcontest schrijf ik nog één keer een verhaal met de Kever als inspiratiebron. Het verhaal speelt zich af in 2009.
=======
[size=x-large]Kleine moeite, groot plezier[/size]
Zorgeloos rondrijden is niet vanzelfsprekend met een auto van 44 jaar oud. Oude auto's zijn zorgenkindjes. Op het moment dat ze geen kuren vertonen ben je bevreesd voor het moment dat de kuren gaan optreden. En als de kuren uiteindelijk optreden, ook als het na een lange storingsvrije periode is, dan zie je de vrees weer bewaarheid worden. Met mijn Toyota maak ik mij nooit zorgen of ik mijn eindbestemming wel zal halen, met mijn Kever eigenlijk ook niet, maar toch laad ik altijd voor de zekerheid mijn mobieltje op voordat ik met de Kever op pad ga.
De laatste tijd startte de Kever erg moeilijk. Nog voordat de motor aansloeg was de accu alweer leeg. Ook na een lange rit en slechts twee dagen van stilstand was er geen garantie voor een probleemloze start. Ik zag de bui al hangen: nieuwe dynamo, nieuwe ontsteking, nieuwe verdelerkap, noem het maar op. Maar een avondje accu laden bleek in 99% van de gevallen net voldoende om de volgende ochtend op de laatste stuiptrekkingen van de accu toch een vonkje te kunnen laten ontstaan waarmee de brandstof tot ontbranding werd gebracht en de zuigers in werking werden gesteld.
Dat ging goed tot de dag waarop ik de Kever uit de garagebox wilde halen en als decoratie wilde gebruiken ter ere van de verjaardag van mijn oudste dochter. Ik had de Kever pontificaal op de stoep, deels in de tuin voor mijn huis willen parkeren, versierd met ballonnen ter verwelkoming van de kleine gasten en hun ouders. Het ging niet door, de Kever liet mij in de steek. Elke startpoging bleek vergeefs, de accu ging dood en kon niet meer gereanimeerd worden. Op het moment dat het laatste stukje leven uit de accu wegebde en de startmotor zijn laatste rondje draaide haatte ik het autootje even heel grondig. Geen versierde Kever voor mijn dochter, maar wat misschien nog wel erger was, voor mij dan, geen enthousiaste reacties van de gasten! Natuurlijk, ik geef het toe, ik ben ijdel, krijg graag complimentjes voor die leuke verschijning die mijn auto is. Geen jaloerse blikken van de vaders, geen verliefde blikken van de moeders, geen juichkreetjes van de kindjes, niet voor mijn autootje althans. Ach en wee. Geen egostrelingen op deze dag.
Na de verjaardagperikelen spoedde ik mij de volgende dag naar HotRod in Doesburg. Een 6 volts accu was mijn doel en dat doel werd bereikt ten koste van 160 euro. Daarvoor kreeg ik een reeds opgeladen accu die qua gewicht en volume aanmerkelijk bescheidener was dan de oude accu. Even werd mijn twijfel gevoed of ik wel de goede had gekocht, maar een eerste startpoging nam de twijfel meteen weg: de bougies verkoolden bijna van de schok. Binnen een seconde sloeg de motor aan en werden de 1200 cc's een paar honderd keer per minuut gevuld met lucht en brandstof. Mijn euforie was groot en ik besloot het daarom te delen met mede enthousiastelingen.
Een ouder echtpaar dat nabij mijn garagebox woont toont al vanaf het begin dat ik mijn Kever heb een gezonde belangstelling voor het welzijn van de auto. De man heeft vroeger Kever gereden en de vrouw is al vanaf het begin verliefd op met name de oudere Kevers. En mijn Kever is een ouder exemplaar, dus.... Ik had hun enkele maanden geleden een ritje aangeboden en dat aanbod wilde ik vandaag gestand doen. Ik parkeerde de Kever met ronkende motor voor hun deur, belde aan en zag de deur geopend worden door de man des huizes. "Zin in een ritje", vroeg ik. Om een kort verhaal lang te maken: de vrouw ging met mij mee, de man bleef thuis omdat ze binnen een kwartier bezoek zouden krijgen.
Tijdens de sightseeing door de omgeving zat een stralende bejaarde vrouw naast mij en bleef ze zich prijzend uitlaten over de auto. Ik had een echte fan als passagier en dat gaf me een heerlijk gevoel. De tegenvaller van de voorgaande dag werd grotendeels gecompenseerd door deze gezellige rit met een vrouw waarvan ik de voornaam niet eens kende. Na de rondrit zette ik de vrouw weer af bij haar huis waar haar man en dochter op haar stonden te wachten. Ze bedankte mij hartelijk waarna ze glunderend naar haar familieleden toe liep.
Op dat moment realiseerde ik mij wat een voorrecht het is om in zo'n leuke auto te mogen rijden. Iets dat elk moment van de week voor mij binnen handbereik ligt is voor anderen een onvergetelijke ervaring.
.