De 500 pk-kneuzen

Daar sta ik dan met m'n 525 pk sterke bulderbak. Dwars op de ondergesneeuwde Voorstraat in Stavoren, met elke omwenteling van de zomergeschoeide achterwielen een centimeter verder richting gracht glijdend. Zelfs zonder dat ik het gaspedaal aanraakt, heeft de auto al zo veel power dat hij zich alleen maar ingraaft. Hier is geen kruid tegen gewassen, hier kom ik zonder hulp niet meer uit. Maar net als ik Roland wil bellen, die verderop met de Range Rover aan het fotograferen is, komt er van de andere kant een oude Scénic aanrijden, die er door mijn overdwars geplaatste E 63 AMG niet door kan. De bestuurder stapt uit, biedt me een duwtje in de rug aan en jawel, dat is nèt wat ik nodig had. Langzaam maar zeker schuift de Benz weer mee in de rijrichting. Ik bedank de man van de Scénic en enigszins spottend knikt hij vanuit zijn oude bakkie naar mijn twee ton kostende monster: "Lang leve winterbanden, hè?" Ik kan niet anders dan hem groot gelijk geven en mompel iets van dat de auto niet van mij is.

En zo gaat het eigenlijk de hele dag. Samen met Roland en Stéphan schuiven en glijden we ons een weg langs de Friese Elfsteden. Goed, Stéphan heeft dan tenminste nog vierwielaandrijving, maar de R8 V10 staat op halfgare P Zero's. Stilstaand maakt de diepblauwe Audi veel indruk op omstanders, maar zodra hij probeert weg te rijden, heeft hij de stoerheid van een jong, uit het nest gevallen vogeltje. Alleen Roland komt een beetje uit de voeten in zijn dekenkist op wielen.

Maar de pret is er niet minder om, integendeel. En voor ik het vergeet de grote winst van de dag: al enige tijd is onze aalscholver vermist, haar vaste plek onder het redactieraam ligt er verlaten bij. Maar gisteren, bij het Elfstedenmonument, vonden we haar terug. Omgeven door woerden en meerkoeten. De sloerie.