Test: Volvo V40 Cross Country (2013)

Nog één keer, vraag cameraman Jeroen. Het verlaten weggetje is mooi, de sneeuwlaag dik. Slechts een enkel wielspoor van voorgangers verraadt dat er onder de dikke laag sneeuw daadwerkelijk een weg loopt. De route gaat licht heuvelop en buigt naar links af. Om het er voor de video wat spectaculairder uit te laten zien voer ik het tempo iets op. De auto heeft er geen problemen mee. De Volvo V40 Cross Country is vier centimeter hoger dan een normale V40, en dat zit hem volledig in het onderstel, De bodemvrijheid is daardoor hoog zat. Bovendien rijden we met een T5. Een vijfcilinder-motor met 254 pk die zijn kracht via alle vier de wielen naar het asfalt… euh, de sneeuw brengt. Deze 4WD-optie is er overigens alleen maar voor de T5-uitvoering. De testauto in kwestie is bovendien voorzien van winterbanden met spikes, dus al lag er enkel ijs, wij komen wel vooruit. Maar dan grijpt de Volvo een spoor onder de sneeuw dat niet met de bocht meeloopt. Ik probeer nog te corrigeren, maar had beter meteen vol op de rem kunnen gaat staan. Te laat. De buitenste wielen raken buiten de asfaltlijn waar de sneeuw geen ondersteuning heeft. De auto ploegt zich meteen vast met twee wielen naast de baan. *!#!@!! Auw, pijnlijk. Achteruit? Nutteloos. De rand komen we niet meer over. Daar sta je dan. Omdat de auto niet genoeg gewicht op zijn binnenste wielen krijgt en de buitenste wielen vast zitten in de sneeuw, spinnen de binnenste twee wielen alle kanten op zonder dat de auto in beweging komt. Zie hier de beperking van een simpel 4WD-systeem versus een echte off-roader waar je de differentiëlen kan vastzetten. Niet echt een klacht over de V40, het aantal SUV's waarbij dat kan is sowieso laag. We kunnen geen kant op. De hulptroepen bellen dus. Uiteindelijk zijn twee Zweedse helden in een Volvo XC90 V8 nog ruim een half uur bezig om de auto los te krijgen. We hadden beter head-first een sneeuwwal in kunnen rijden, dat trek je de auto er zo uit. Maar de wielen over de greppel krijgen is lastiger. Uiteindelijk sleuren de ze V40 honderd meter vooruit door de greppel tot het buitenste wiel grip vindt. Ja! Het gevoel van de overwinning is bijna alle ellende waard. "Please, don't do it again…", zegt de Zweed. Euh. Oké.

Goed de schaamte ben ik voorbij, laten we maar eens goed naar de auto kijken. Het uiterlijk is flink aangepakt. Zo krijgt de auto een honingraatgrille en matzwarte onderbumper met rechtopstaande dagrijverlichting. Langs de flanken zitten stoere kunststof skirts en de achterkant wordt gedomineerd door een diffusor-achtige 'skid plate'. Aan de binnenkant is er niet veel anders, al zit je natuurlijk duidelijk hoger dan in de normale versie. En, verrek, als je goed kijkt ook een extra knop op de middenconsole: hill descent control. Oftewel veilig steile hellingen afdalen met behulp van remingrepen per wiel.

Leuk

De 4WD-versie van de V40 CC beschikt over de nieuwste Haldex-aandrijflijn. Hierbij heb je in principe voorwielaandrijving, maar bij grip verlies wordt door middel van een koppeling maximaal 50 procent vermogen naar de achterwielen gestuurd. En in zeldzame gevallen nog meer. Omdat je met een koppeling nooit meer dan de helft van het vermogen naar de andere as kan sturen, (daarvoor moet je met differentiëlen gaan werken) doet het systeem dat middels remingrepen op de wielen zonder grip. Dat als de voorwielen in het luchtledige bungelen en de achterwielen wel grip hebben, worden de voorwielen afgeremd zodat er nog meer power naar achteren gaat.

De krachtoverbrenging naar achteren is in praktijk zodanig dat de auto op gladde ondergronden niet te beroerd is een stap opzij te zetten. Vervolgens gaat de kracht wel weer naar voren, dus om de auto in een mooie drift te krijgen kun je beter met het gewicht spelen. Stuur flink in, laat het gas los en voel hoe de kont omkomt. Nu met een stoot gas doorduwen en vervolgens kun je met de wielen bijna recht de auto in een vierwieldrift houden. Niet nuttig, wel erg leuk! Het bewijst bovendien opnieuw dat de balans in het onderstel van de auto heel erg goed is. De V40 is een bijzonder fijne auto om te rijden en dat verandert niet als je hem 4 centimeter hoger legt. De besturing kan nog altijd een stukje scherper, zo bleek tijdens de glij-partijen. Je voelt wel iets, maar het is nog niet wat het zijn moet. De zestraps geartronic automaat die aan de T5 is gekoppeld is, is niet zo waardeloos als vroeger, maar absoluut geen partij voor de moderne bakken met dubbele koppeling of goede volautomaten zoals in de BMW 1-serie.

Pijnpunt

Maar dan komen we meteen bij het pijnpunt: zoveel zullen we deze combinatie in Nederland niet zien. Een T5 met automaat en vierwielaandrijving? De CO2-taks draait zo'n auto de nek om, hij kost met wat opties zo 50(!) mille. Een 1.6 diesel met handbak en 20 procent bijtelling in de vorm van een V40 CC D2, dat is een veel voor de hand liggender kandidaat. Dat betekent wel dat je enkel voorwielaandrijving tot je beschikking hebt, waarmee de vraag zich opdringt waarom je sowieso een Cross Country zou kopen. Nu is een hoge zit iets wat genoeg Nederlanders aanspreekt, kijk maar naar het succes van de vele crossovers. En ja, hij oogt wat dikker. Dat kost je dan wel zo'n tweeduizend euro extra ten opzicht van een gelijkwaardige 'normale' V40. Waarmee je de auto eigenlijk nog het beste kan vergelijken met een R-design-variant. Die is natuurlijk iets harder, maar ook daar gaat het vooral om het uiterlijk. En ook daar betaal je extra voor de looks. Het is jammer dat Volvo het 4WD-systeem niet op andere versies levert, maar dat heeft volgens het merk alles te maken met de vraag. Die zou er simpelweg niet zijn voor de goedkopere versies. Hiermee is het bestaansrecht van de V40 Cross Country meteen een stuk kleiner. Het een fijne auto, maar wij zouden die 2 mille in onze zak steken en voor een gewone V40 gaan.