Test: Volvo V40 (2012)

Her rommelt in autoland. Iedereen houdt elkaar nauwlettend in de gaten. Elke beweging wordt geregistreerd. Maar liefst drie nieuwe gloednieuwe auto's van sterke namen in het C-segment zijn geboren als elkaars aartvijanden. En dat zo kort na elkaar. De Audi A3, de Mercedes A-klasse én, inderdaad, de Volvo V40 betreden in minder dan een maand tijdverschil het mondiale autopodium. Daar wacht de BMW 1-serie hen al op.

De zenuwen zijn hoog. Zo hoog dat zelfs journalisten worden uitgehoord. Dat ingenieurs meteen polsen naar je eerste indruk op het moment dat je uit een nieuwe auto stapt, is niet nieuw. Maar dat een Volvo-man me daarna meteen vraagt of ik ook de nieuwe Audi A3 heb gereden en wat ik daarvan vond, was op zijn minst opvallend. "Wij moeten wachten tot er een te koop is, dus we zijn erg nieuwsgierig", verklaart de man. "Hetzelfde geldt voor de nieuwe A-klasse."

Tussenmodel

Met de V40 gooien de Zweden het duidelijk over een andere boeg dan met hun huidige C-segmenter, de C30. (Die vooralsnog gewoon leverbaar blijft trouwens). De nieuwe auto hangt een beetje tussen een stationwagen en een hatchback in, net zoals de Audi A3 Sportback dat doet. Lifestylewagon, klinkt het dan al snel. Het design was opzienbarend genoeg om forse discussies te starten, zo merkten we erg als we keken naar de reacties op onze website. De een vindt hem mooi, de ander lelijk. De achterkant roept de meeste vraagtekens op, de harde knik in de achterlichten is nogal drastisch. Wel is het zo dat de auto er in het echt beter uitziet dan op de foto's. Iets wat wel vaker het geval is. De schuin naar boven lopende lijnen geven het geheel zeker wat dynamisch.

Aan de binnenkant is het gedeeltelijk bekend. De zwevende middenconsole is gebleven, wel heeft Volvo hem nu meer omkapt zoals bij de Audi A4. Het zijn aardig wat knoppen, maar het gebruik is redelijk logisch. Zeer onprettig blijft het multimediasysteem, dat zeer traag reageert en ook nog eens onhandig in de bediening is. Hier heeft de Duitse concurrentie duidelijk een grote voorsprong, maar ook in bijvoorbeeld een Kia Cee'd gaat het stukken beter.

Helemaal nieuw is het digitale display voor je neus. Weg zijn de analoge klokken, daarvoor in de plaats krijg je een volledig elektronisch LCD-achtig scherm met onder meer een geprojecteerde 'analoge' teller en digitale meter die naar gelang je voorkeur kunnen veranderen. In 'normal' zie je je toerenaantal met een kleine schuifmeter en heb je een analoge snelheidsmeter voor je. Switch je naar 'sport', dan verandert die analoge snelheidsmeter in een toerenteller en zie je snelheid juist alleen digitaal. Een aardig idee, dat ook nog eens goed is uitgevoerd. Dit scherm is uitstekend afleesbaar – ook met felle zon erop –, bovendien heeft Volvo een foefje toegepast dat we eerder bij Land Rover en Jaguar (die in hun dure modellen een vergelijkbaar scherm gebruiken) zagen: het gedeelte van de analoge meter waar de naald is, wordt extra verlicht.

Dan het rijden: we gaan op pad met een D4 met automaat, dat wil zeggen dat we een 177 pk sterke vijfcilinderdieselmotor hebben met een Geartronic-volautomaat. Powershift (Volvo's versie van DSG), is alleen leverbaar op minder vermogende versies. De automaat is echter heel behoorlijk en dat is al een grote verbetering ten opzichte van voorheen. De motor zelf loopt zeer mooi, bovendien klinkt de vijfcilinder gewoon lekker en da's bij een dieselmotor al snel een bonus. We missen een beetje de punch van de sterke 2.0 TDI's, maar op dit vlak komt Volvo gewoon goed mee.

Harde keuzes

Op rij-gebied doet de V40 meer dan dat. Al na een kilometer is duidelijk dat Volvo met deze V40 harde keuzes heeft gemaakt. Werd met de S60 nog vol ingezet op sportiviteit terwijl de auto op zijn meest een vleugje dynamiek had, deze V40 is echt van een heel ander kaliber dan we van Volvo gewend zijn. Met de instelbare stuurbekrachtiging op medium stuurt de auto sowieso vrij zwaar, maar belangrijker is dat het onderstel vrij stug is. Vooral de demping is aan de harde kant, zodat dit voor bijvoorbeeld een XC90-rijder een behoorlijke overstap is. We vermoedden eerst dat ons testmodel was voorzien van een R-design-onderstel. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Het gevolg is de best rijdende Volvo in tijden als we het hebben over dynamisch weggedrag. De besturing kan nog communicatiever, maar de manier waarop de V40 koerst houdt, heeft ons verbaasd. Vooral de stijfheid van de auto is erg goed. Hierdoor hoef je nauwelijks stuurcorrecties te maken zodra je hebt ingestuurd. De auto duikt iets in zijn veren en houdt vervolgens meteen positie. Hetzelfde gebeurt bij oneffenheden in de weg waarbij je verwacht de auto opzij stapt: de grip wordt meteen hervonden en de V40 houdt zijn koers. Zo is een Ford Focus minder standvastig en dat zegt wat. Volvo laat zelf weten vol in te zetten op de eerder genoemde Duitse premiumconcurrenten, in praktijk zullen ook modellen als de Golf en de Guilietta op de shortlist van potentiële klanten staan. De V40 staat dichter bij bijvoorbeeld BMW en Audi dan de S60 dat doet in het D-segment. Maar het is niet zo dat hij de concurrentie van de kaart veegt, die staat daarvoor simpelweg op een te hoog plan. De Zweden hebben echter een troefkaart: de prijs van de auto. Kleed hem leuk aan en je komt niet eens in de buurt van wat bijvoorbeeld Audi vraagt voor een dikke A3. En dan worden de kleine verschillen ineens onzichtbaar.