Opel Astra Sports Tourer (2011) - Test

Wie vroeger een functioneel werkpaard zocht om een gezin, blikken verf of dozen mee te vervoeren, kocht een Opel met de toevoeging 'Caravan'. Bij recentere modellen als de Astra en de Vectra werd die benaming ­veranderd in 'Stationwagon', maar nog ­altijd ­hield Opel zich met deze modellen verre van alle ­lifestyle-nonsens. Groot, ­hoekig en ­praktisch, dat bleek een succesvol recept voor veel huisvaders en -moeders. Maar sinds enkele jaren is ook Rüsselsheim ­overstag: anders dan de prag­matische ­toevoeging 'Stationwagon' werd verruild voor het cryptische 'Sports Tourer'. Ook oogt de auto veel sportiever dan zijn voorganger Vectra, maar ondanks de grotere buitenmaten biedt de station-versie van de Insignia beduidend minder bagageruimte. Bij de nieuwe Astra Sports Tourer wist Opel een geslaagdere balans tussen design en functionaliteit te vinden. Hoewel de Astra Sports Tourer bijzonder prettig op het netvlies ligt, heeft-ie toch 'n flinke laadruimte. Met de rugleuningen van de achterbank omhoog biedt de kofferbak een inhoud van 500 liter, evenveel als zijn 18 centimeter kortere voorganger. Als je de leuningen ­echter omklapt, beschik je over 1.550 liter en dat is meer dan de grotere Insignia te bieden heeft. Aan de andere kant had de vorige Astra maximaal 1.590 liter bagageruimte, dus de groeistuip naar een lengte van liefst 4,70 meter heeft zich niet vertaald in een evenredig grotere kofferbak.

Handige foefjes

Zodra je de achterklep opentrekt, zie je hoe dat komt. Opel heeft gekozen voor 'gladde' zijwanden, waardoor de ruimte rond de wielkasten verloren gaat. En de aflopende daklijn draagt weliswaar bij aan het fraaie lijnenspel, maar kost onvermijdelijk ruimte. Het vak onder de laadvloer compenseert dat slechts ten dele. Desondanks valt er over de bagageruimte weinig te klagen, want hij is nog altijd riant en mooi gelijk­matig van vorm. Bovendien is de tildrempel niet zo hoog als in de Insignia en hoef je zware voorwerpen niet over een ver ­uit­stekende bumper heen te tillen. Verder heeft Opel enkele handige foefjes bedacht, zoals achterbankleuningen die je in de ­duurdere uitvoeringen met een druk op de knop elektrisch kunt ontgrendelen en omklappen. Als je dat doet, is de laadvloer niet geheel vlak, daarvoor moet je eerst de achterbankzittingen naar voren klappen. Slim is het rolscherm dat automatisch ­omhoogschuift als je er een tikje tegenaan geeft, erg prettig als je je handen vol hebt.

Indeling maakt veel goed

Al met al zet de Astra Sports Tourer geen nieuwe maatstaven met zijn bagageruimte, want een oudere en kleinere concurrent als de VW Golf Variant troeft hij er niet mee af. Maar de handige indeling maakt een hoop goed. En als het om design gaat, slaat hij keihard terug. Er zijn namelijk maar weinig stationwagons in dit segment die zo elegant en tegelijkertijd sportief ogen. Helemaal in de door ons gereden Sport-uitvoering, waarvan het 18-inch lichtmetaal de wiel­kasten uitstekend vult. Je ziet zijn voor het C-segment enorme lengte er niet direct aan af, met dank aan de oplopende taillelijn en dalende daklijn. Die zorgen er echter ook voor dat het uitzicht naar achteren toe ­matig is.

Op ergonomisch gebied valt er weinig te mopperen, want hoewel de vele kleine knoppen op de middenconsole even ­wennen ­zijn, zitten de meeste bedieningselementen op een logische plek. Een sterke aanrader zijn de tegen meerprijs leverbare 'ergonomische comfortstoelen'. Deze zijn in zes richtingen verstelbaar en voorzien van een viervoudig verstelbare lendensteun. ­Zo kun je de stoel volledig aan je voor­keuren aanpassen. Ze ondersteunen je ­subliem en zitten heerlijk. We zouden ­eerder daar geld aan uitgeven dan aan het wat traag werkende navigatiesysteem met zijn verouderde graphics en af en toe ­onduidelijke aanwijzingen.

Het rijgedrag van de Astra Sports Tourer is in ­grote lijnen vergelijkbaar met dat van de hatchback. De vooras stamt van de Insignia, ­terwijl aan de achterzijde gekozen is voor 'n relatief simpele semi-onafhankelijke as. Opel claimt dat die minder ruimte inneemt en lichter is dan een multilink-as, maar hij is natuurlijk ook goedkoper te produceren. Hoewel de Astra qua scherpte niet is ­opgewassen tegen de Ford Focus, valt er bar weinig op zijn onderstel aan te merken. Flexride biedt drie standen, van Sport tot Tour, met duidelijk merkbare verschillen. In de Sport-stand reageert het stuur met name rond de middenstand directer(zonder overigens nerveus te worden) ­terwijl de gasrespons eveneens sneller is en de ­dempers logischerwijs wat straffer ­worden. Alleen op zeer grove oneffenheden wordt die afstelling wat te veel van het ­goede, in andere opzichten biedt de Sport-stand een uitstekend compromis tussen ­rijcomfort en stuur­eigenschappen.

Magere afstelling

De 1,4 liter turbomotor heeft in de 140 pk-uitvoering theoretisch voldoende kracht in huis om de goede rijeigenschappen lekker te kunnen benutten. Aan de andere kant smoren de lange overbrengingen het ­enthousiasme een beetje. Bovendien is de Sports Tourer 1.4 Turbo met dik 1.400 kilo geen lichte auto en hoewel het maximumkoppel al bij 1.850 tpm vrijkomt, moet je ­relatief snel terugschakelen. Bij 120 km/h draait de motor in de hoogste versnelling circa 2.000 toeren en dat is in de praktijk te weinig om echt lekker te versnellen.

De 160 pk tweeliterdiesel waarmee we eveneens gereden hebben, heeft hier met zijn 350 newtonmeter koppel uiteraard veel minder moeite mee, maar net als in de 1.4 Turbo moet je met beleid wegrijden om de motor niet te laten afslaan. Het streven naar een geringe CO2-uitstoot heeft voor een érg magere afstelling bij lage toeren­tallen ­gezorgd. Eenmaal op gang is de ­tweeliter echter prettiger in de omgang dan bij de Insignia, hij is beschaafd en stil. De 1,7-literdiesels zijn in andere Opels ­daarentegen nogal rauw en weinig soepel. Het is dus even afwachten hoe die het in de Astra Sports Tourer gaan doen. Basisdiesel is de 1.3 Ecoflex, die goed is voor 20 procent bijtelling en als eerste model een start-/stopsysteem meekrijgt.