Abarth 124 Spider

Zoals bekend, is de Fiat 124 Spider technisch grotendeels gelijk aan de Mazda MX-5 en rolt hij in Hiroshima zelfs van dezelfde productielijn. Dat maakt het verleidelijk om de 124 Spider te omschrijven als een MX-5 met een paar Italiaanse plakkertjes. Maar, dat gaan wij niet doen. Niet omdat het te gemakkelijk is, wel omdat het pertinent onwaar is. Je hebt niet veel kilometers nodig om te ontdekken dat de Fiat echt een heel eigen karakter heeft en weinig kilometers meer om daarvan te gaan houden.

Om te beginnen is de koets volledig anders. Hij is overduidelijk geïnspireerd op de klassieke Fiat 124 Spider, die tussen 1966 en 1988 min of meer de automobiele verpersoonlijking was van de jaren 60-zomervakantiesfeer aan de Italiaanse Rivièra. Sophia Loren met een linnen sjaal om haar hoofd, die uit haar glimmende Riva zo in de Spider stapt. De 124 is wat groter dan de MX-5. Hij oogt ook wat 'voller' en minder fragiel. In dat kader bezien, is het dan weer wat teleurstellend dat Fiat het Mazda-interieur nagenoeg onaangeroerd heeft gelaten. Zelfs een eigen Fiat/Abarth-sleutel kon er niet vanaf.

Minstens zo belangrijk is dat de rijkarakteristiek van de Italiaanse variant afwijkt van de Japanse en ook dat hebben Fiat en Abarth uitstekend voor elkaar. Om te beginnen is het onderstel naar eigen inzicht gefinetuned, wat bij de Fiat resulteert in een wat minder hard, maar niettemin scherp gevoel. De Fiat is meer een relaxte boulevardcruiser, zonder al te veel aan sportiviteit in te boeten. Precies datzelfde gaat op voor de besturing; die is nog steeds erg precies, maar met name in de middenstand minder nerveus dan de MX-5.

MERKWAARDIGE RECEPTUUR

Let wel: dan hebben we het over de Fiat, die de basis vormde voor de Abarth. En dat maakt van de Abarth juist zo'n merkwaardige receptuur. Eerst maakt Fiat de MX-5 wat meer comfortabel en relaxed, vervolgens scherpt het merk het resultaat juist weer aan. Om te beginnen de motor: waar Mazda zoals vanouds zweert bij een atmosferisch blok, grijpt Fiat naar de turbo. Daarbij hoort een heel verhaal over eigen karakter, wat ook best zo zal zijn, maar in werkelijkheid hadden ze hem gewoon in het schap liggen. De 1.4 MultiAir met 140 pk komt rechtstreeks uit de Alfa Romeo Mito (de 124 had eigenlijk de nieuwe Alfa Romeo Spider 4 moeten worden, maar Sergio Marchionne besloot op het laatst dat een Alfa Romeo niet uit een buitenlandse fabriek hoort te komen) en is voor de Abarth opgevijzeld tot 170 pk. Voor beide versies (we reden ook nog een paar uur in de Fiat) geldt dat de turbomotor dankzij het veel hogere koppel maakt dat ze veel meer ontspannen zijn te rijden dan de MX-5, die je echt op toeren moet rijden. Welk van de twee karakters jou het meest aanstaat, is heel persoonlijk, en een belangrijk punt om goed over na te denken bij het maken van een keuze. Overigens heeft de 1.4 turbo wel een vrij fors turbogat, je moet de 3.000 toeren naderen voordat er echt leven in de brouwerij komt.

Wat echter het meest opvalt in de Abarth, is het absurd harde motorgeluid. De machine schreeuwt het uit via de twee dubbele pijpen. Sportief oké, maar dit is over de top en het doet het relaxte karakter van de auto teniet. De Franse zanger Jean-Jacques Goldman verwoordde het treffend in een chanson: "Penser qu'on a moins tort quand on hurle plus fort" (Denken dat men minder ongelijk heeft, als men harder schreeuwt). Wellicht heeft Abarth zich door een opmerking (zie kader) van de Japanse ingenieurs wat te veel op de kast laten jagen. Wat ons verder niet kan bekoren, is de automaat in onze Abarth. Los van het feit dat hij niet heel verfijnd voelt: wat heeft een automaat in deze verder zo puristische sportwagen te zoeken? Gelukkig is het een optie. We reden de handbak in de Fiat en die moet je hebben. Het is de Mazda-transmissie (heerlijk strak, precies en met veel gevoel met het mechaniek), maar dan met voor Fiat aangepaste overbrengingsverhoudingen.

MEER KOPPEL

Dan het onderstel: Abarth heeft voor Bilstein-dempers gekozen en die maken hem duidelijk strakker dan de Fiat, al is hij nog steeds niet zo scherp en lichtvoetig als de MX-5. Dat laatste heeft ook een gewichtige reden: de 124 weegt 1.060 kg (de automaat 1.080), toch bijna 100 kg meer dan de MX-5 met 1.5 motor. "Dat komt met name door de motor, die daar flink wat meer koppel tegenover stelt", legt Abarth-topman Paolo Gagliardo uit. Dat kan dan wel zo zijn, maar koppel heeft geen invloed op de wegligging.

Desalniettemin is de Abarth 124 Spider een feest om mee te rijden. Je stuurt hem heel secuur scherpe bochten in en hij volgt precies wat je doet, daarbij geholpen door het mechanische sperdifferentieel. In tegenstelling tot de Fiat is bij de Abarth het ESP volledig uitschakelbaar zodat je hem lekker tegen overstuur kunt aandrukken. De imperfecties aan de automaat en het geluid geven hem ook iets onbehouwens, maar op een stoere manier en dat is precies wat Abarth voor ogen heeft, vertelt Gagliardo: "Onze 124 is macho, bijna Amerikaans. Vergelijk het met vakantiegangers in Amerika. Fiat-rijders gaan naar Disneyworld, Abarth-rijders naar Universal Studios."

Het machokarakter van de Abarth komt ook in het uiterlijk naar voren. De koets heeft matzwarte accenten als knipoog naar de historie, de Brembo-remklauwen zijn rood, hij heeft grotere luchtinlaten, standaard 17-inchwielen en een hoop Abarth-schorpioenen. De enorme belangstelling en bewondering die we tijdens onze testkilometers in de Italiaanse Dolomieten onder omstanders oogstten, zegt vast iets over het autohart van de Italianen, maar nog veel meer over het geslaagde uiterlijk van de auto. In oktober komt de Abarth 124 Spider naar ons land en zullen we zien in hoeverre de nuchtere Nederlanders voor dit herboren icoon zullen smelten.