Volvo 940 Polar 2.3i (1995)

De Volvo 940 is in verhouding tot zijn meeste concurrenten een ware Methusalem. Hoewel hij op zich niet zo oud is - hij dateert van 1990 - gaat zijn stamboom in rechte lijn terug naar de 144-164 uit de jaren zestig. Sinds die tijd is er veel veranderd en verbeterd, maar het concept van de 940 verraadt zijn leeftijd toch. Zo heeft de wagen nog een starre achteras. Met zijn achterwielaandrijving heeft de Volvo nauwelijks moeite om zijn trekkracht aan de weg te brengen. Als een betrouwbare tank begint de Zweed aan zijn versnelling. Geen geknerp van de banden, geen reacties in het stuur. Ook voor wat het rijgedrag betreft is de Volvo een degelijk voituur. Hoewel er op de ophanging van de voorwielen weinig valt aan te merken heeft de starre achterhand toch wat moeite om goed te volgen.
Elk aandrijfconcept - voor- of achterwielaandrijving - heeft zo zijn specifieke kenmerken. Zo zal een voorwielaandrijver eerder geneigd zijn tot een onderstuurd karakter, terwijl de achterwielaandrijver eerder geneigd zal zijn tot overstuur. Door de bank genomen presenteert de Volvo zich tijdens een rustige rit verregaand neutraal. Wordt het tempo opgevoerd, dan verliest de Volvo iets eerder dan zijn voorwielaangedreven concurrenten zijn beheersing. Hier is absoluut niets storends aan, maar het ware karakter komt gewoon iets eerder boven. Remmen doet hij uitstekend, daarbij geassisteerd door een standaard anti-blokkeersysteem.
Het motorkarakter is niet opvallend. De vierpitter start vlot, hangt goed aan het gas en levert wat hij belooft. Het vermogen van de Volvo neemt daarbij gelijkmatig toe.
De hoge luchtweerstand van de wat hoekige Volvo is natuurlijk funest voor de prestaties. Vooral bij de topsnelheid komt dat goed naar voren, want de 940 haalt met moeite 190 km/h. Bij de acceleratie speelt het flinke gewicht de Volvo ook veel parten met een tijd van ruim 11,5 seconden.
Ook bij het verbruik komen deze beide factoren terug. Zo heeft de Volvo toch wel zo'n 10,9 liter per 100 kilometer nodig, al is dat voor zo'n grote bak niet slecht.

Degelijk comfort
Op de stoelen van de Volvo 940 valt weinig aan te merken. Of het zou moeten zijn dat de zittingen een tikkeltje aan de korte kant zijn. De zit is stevig, maar dat is niet oncomfortabel.
Zowel voor- als achterin is goed merkbaar dat de 940 een echte reiswagen is. Zowel voor- als achterin is er genoeg ruimte voor benen, armen en hoofd. Toch blijkt de zit achterin niet zo fantastisch. Een op lendehoogte nogal geprononceerde verdikking in de rugleuning maakt het - in ieder geval voor deze tester - geen pretje om achterin te zitten.
Het was niet mogelijk om de achterbank om te klappen. Wel is er achter de middenarmsteun (met opbergvak) een luik naar de bagageruimte. Dat biedt de mogelijkheid om lange voorwerpen, zoals ski's, mee te nemen. De bagageruimte is overigens flink ruim. Nadeel is dat de scharnieren in de kofferbak ruimte opeisen.
Dat het ontwerp van de Volvo niet van vandaag is, merk je aan tal van kleinigheden. Zo is de vormgeving van het dashboard in de 940 duidelijk van het 'blokkendoos-principe'. Ook aan de plaats van schakelaars en dergelijke is de leeftijd te zien. Zo zit de knop voor de alarmknipperlichten op een onlogische plek, namelijk boven de richtingaanwijzerhendel. Daardoor is hij a) niet te zien en b) moeilijk in te drukken. De leeftijd blijkt ook uit het ontbreken van stuurverstelling en een regelbare ruitewisserinterval. Sinds deze test werd uitgevoerd heeft de Volvo wel een standaard airbag gekregen.
Concluderend kunnen we zeggen dat de Volvo 940 ondanks de flinke leeftijd van het concept nog niet is uitgeteld. Hij heeft beslist zijn voordelen. Zo is hij zeer solide, redelijk zuinig en heeft hij een grote bagageruimte. En de echte liefhebbers willen niets anders.