Test: MINI Cooper Cabrio (2004)

Stap je in de Mini, dan is het alsof je in een chaotische Britse pub binnenstapt. De Mini heeft in overvloed: toeters en bellen. Knopjes, hendeltjes, schakelaars en chroomaccenten, de Cooper zit er vol mee. De prominent uit de achterkant opstekende, glimmende rolbeugels doen een beetje afbreuk aan het lijnenspel. Bovendien: ze líjken verchroomd maar dat is slechts schijn. Het is gewoon kunststof met een likje chroomverf! Een misser.

Het interieur van de Cooper doet op z'n minst druk aan en niet in de laatste plaats door de tweekleurige stoel- en portierbekleding. De binnenzijde van de portieren is sowieso een beetje overdesigned, wat ten koste gaat van de functionaliteit. De opbergvakken zijn zo goed als onbereikbaar.

Zeventien tellen

Het dashboard is een toonbeeld van frivoliteit: toerenteller op het stuur, snelheidsmeter in het midden en 'vliegtuigschakelaars' onder de knoppen voor de ventilatiebediening. Helemaal goed. Voor het openen en sluiten van de kap moet je echter twee knopjes boven de binnenspiegel hebben. De Mini heeft absoluut een mooie (en 100 procent geautomatiseerde) dak-constructie. Eerst wordt het dak van de A-stijl ontkoppeld en vervolgens verplaatst de hele boel zich netjes naar achteren, om zich achter de rolbeugels te draperen tot een mooi stapeltje linnen. Dat neemt zo'n 17 seconden in beslag.

Als je niet helemaal open wilt rijden, kun je ook alleen het glazen dak (dat in het linnen dak zit) openen. De elektrisch bedienbare kap met zonnedak is overigens standaard op elke Mini Cabrio. Ongegeneerd De Mini lijkt met 1.598 cc en 116 pk op 't eerste gezicht een beetje een stakker. Ondanks z'n geringe inhoud klinkt het motortje echter heel volwassen; een zware 'zoem' uit het vooronder en een lekker donkere uitlaatbrom doen de trommelvliezengoed. Als alternatief is er de 170 pk sterke Cooper S cabrio-variant, maar die vergt een grotere investering. De Cooper Cabrio kost € 25.650 en de snelle Cooper S moet € 33.150 opbrengen.

Omdat de Cooper van huis uit al behoorlijk stevig is afgeveerd en gedempt en daarnaast een heerlijk directe besturing heeft, verschaft de Mini je een enormesnelheidsbeleving. Je kunt er ongegeneerd hard mee de bocht om, de arrosserie tordeert uiteraard iets meer dan de Mini's met vast dak, maar het mag geen naam hebben. De Cooper Cabrio is uitermate stabiel en op de grens veilig onderstuurd. Dan moet je het trouwens wel behoorlijk bont maken, want de grenzen van het onderstel liggen erg ver weg. Zo ver, dat de meeste mensen daar niet vaak bij in de buurt komen. We kunnen ons overigens voorstellen dat niet iedereen staat te juichen bij de directe en daardoor 'gevoelige' besturing van de Cooper. De auto wordt er een beetje nerveus en zoekerig door, wat bijvoorbeeld op de snelweg op den duur kan gaan irriteren. Je merkt maar al te goed dat het 1.6-je de nodige extra kilo's moet verslepen, hij mist 't agiele van de Cooper zonder 'handicapgewicht'.

Met de Mini Cabrio beleefden we enorm veel lol en dat is toch waarvoor je een cabrio koopt? Daarmee wil je toch de blits maken, lol hebben en met een brede glimlach onderweg zijn. Deze ingrediënten krijg je standaard bij de Mini Cooper Cabrio geleverd.