Ferrari 360 Modena (2000)

De begin '99 verschenen 360 Modena staat aan de basis van het Ferrari-gamma als kleinste, goedkoopste en minst krachtige aanbieding. Maar het scheelt weinig met een 456 of 550 Maranello, die 400 pk van een 360 Modena. Het grote verschil is dat je zomaar dik twee ton bespaart op de aanschaf. Oké, het scheelt ook vier cilinders, maar met acht stuks red je je prima, dus om dat nou voor vijftig mille per stuk aan te vullen tot twaalf...
De Ferrari is gedienstig naar buiten gereden, er is uitleg gegeven over enkele verborgen knopjes, verder lijkt het net een gewone auto. Gemoedelijk staan acht cilinders achterin te brabbelen. Het metalig geluid is heel anders dan bij andere V-achten - haast of het een opgefokt vierpittertje is.
De koppeling gaat minder zwaar dan verwacht. Schakelen gaat niet zwaar, zoals bij vroegere Ferrari's waar het pas vlot ging als je goed op toeren reed. Maar we hebben toch het eerste stuk heel rustig gereden. Het sierlijke pookje maakt bij de beweging door de traditioneel open schakelcoulisse muziek. Dat 'kling-klak' is uniek Ferrari.
Logisch dat het wegrijden nog ietwat schokkerig gaat. Of nee, toch niet, blijkt gaandeweg. Een Ferrari is gewoon niet gebouwd op stadsverkeer. De 3,6-liter V8 is mooi soepel, verslikt zich niet bij laag toerental zoals oude Ferrari-aggregaten met zo'n batterij dubbele carburateurs erop vaak deden. Het 'probleem' van de souplesse is dat onmiddelijk meer vermogen vrijkomt dan menige auto maximaal kan bieden. Rustig rijden eist met een donsveertje het gaspedaal aaien - met de koppeling spelen om het vermogen naar de wielen te doseren doe je niet, u en ik willen niet weten wat een verbrande koppeling kost.

Onder controle

De snelweg, dáár moeten we wezen. De enige makke is nog dat je zelfs met schoenmaatje 41 moet oppassen dat je bij het ontkoppelen langs de voetsteun trapt, millimeters naast het grote linker pedaal. Schakelen en sturen gaan makkelijk, in het veld van meters en knopjes vind je gauw de weg. Even goed kijken: kleine streepjes op de snelheidsmeter per 10 km/h, grote streepjes per 20 km/h. Op een schaal tot 340 staan die streepjes wel dicht opeen. O, sh..., we rijden rustigjes al bijna 200. We hadden het kunnen weten. Bij de snelweg-oprit voelde je al hoe gasgeven meteen het stuurgedrag beïnvloedt. De Modena trekt zo machtig dat matig gassen in de bocht eerst licht onderstuur oproept, en daarna de hele auto naar de buitenkant van de bocht dwingt. Met nog wat gas erbij kun je de achtersteven een zetje geven om de 360 weer neutraal te krijgen.
Laten we het echte gassen eerst maar beperken tot de rechte stukken. Licht teleurstellend is het ontbreken van de verwachte 'hel-breekt-los' zodra de toerenteller langs de 5 en 6 op zijn schaal is gesneld. Die V8 is écht soepel. Want wat ook opvalt is hoe de nekspieren steeds strakker spannen tegen de duw vooruit. Heen en weer snuffend als een hongerige luipaard rent de 360 Modena even naar 260 op de teller.
Het renpaard van Ferrari geeft je veel indrukken te verwerken. Neem het geluid. Op weg naar de snelweg, met korte sprintjes door het motorkarakter, grauwt de V8 vlak achter je nijdig. Met nog enigzins legale snelheid kruisend is 'ie niet luidruchtig. Zou een neerschuifbare scheidingsruit naar de glorieus open motorruimte, om beter te horen, iets zijn? Geef de 360 de sporen, dan giert hij metalig, je hoort de gassen op topsnelheid in en uit de cilinders pompen.
Alle bedieningsorganen voelen strak aan maar de vering lijkt helemaal niet straf. Ja, als je de schokdempers in sport-stand zet, dan blijkt het asfalt van Neerlands snelwegen in de verste verte niet zo vlak als je altijd dacht. De Ferrari beweegt namelijk ijselijk precies mee met elk millimetertje oneffenheid. En toch is-ie niet hard, niet nerveus. Behalve dan dat het lijkt of de motor niet maximaal, maar continu 400 pk levert.
Rustig is een Ferrari 360 Modena niet, door zijn ongelooflijke gevoeligheid. Je hoeft hem rechtuit niet te corrigeren, toch voel je dat-ie nooit precies rechtuit gaat maar ietsjes heen en weer zoekt. In elke bocht voel je in je achterste precies hoeveel vermogen je op de achterwielen hebt staan, dat je daar niet willekeurig 400 pk naartoe kunt jagen. Natuurlijk voelen de remmen uiterst betrouwbaar, niet agressief maar wel sterk en super-precies te doseren.
De 360 Modena neemt je geheel in beslag. Nee, niet nadenken, onmiddellijk handelen, volg je gevoel. Die gillende motor achter je, de bediening die heel direct en razendsnel reageert op het kleinste commando. Dit is zuiver racegevoel, moet een aardige indruk geven hoe het is om Formule 1 te rijden.