Mazda 626 1.8i GLX (1994)

Vergeleken met de lang niet onelegante, oude 626 die in de afgelopen jaren het Nederlandse verkeersbeeld heeft helpen opsieren, is het model 1992 een stuk aantrekkelijker. Weliswaar komt de auto met zijn bolle rondingen vrij sterk tegemoet aan het typische eenheidsgezicht van de jaren '90, maar hij bezit toch genoeg individuele trekjes om zich in gunstige zin van de massa te onderscheiden.
Ten opzichte van zijn voorganger is hij vooral op detailpunten verbeterd: het is zelfs opvallend hoe nauwgezet de fabrikant een aantal aanmerkingen op de 'oude' 626 ter harte heeft genomen en daar volgens eigen inzicht nog een aantal zinvolle wijzigingen aan heeft toegevoegd. Daarnaast is de hele carrosserie dusdanig onderhanden genomen, dat er nog maar weinig gelijkenis is overgebleven: het is dan ook niet overdreven om te stellen dat de 626 van voor- tot achterbumper volledig is vernieuwd.
Uiteraard is dat gebeurd met gebruikmaking van de in vorige 626-generaties gelouterde techniek, zodat de auto bijvoorbeeld nog steeds het betrouwbare, gemakkelijk beheersbare weggedrag vertoont dat in eerdere besprekingen opvallend naar voren kwam. Voor een flink deel is dat vast te danken aan de verzorgde achterwielophanging, waarvoor Mazda de imposante benaming 'Twin Trapezoidal Link', of kortweg TTL heeft bedacht.
Net als de achteras van bijvoorbeeld de Citroën ZX stuurt die constructie een klein beetje mee, waardoor het bochtgedrag duidelijk minder voorwielaandrijverig overkomt.
Overigens is er ook op dit gebied weinig nieuws onder de zon. In de vroege jaren '70 was er immers al de Renault 12 waarvoor hetzelfde meestuureffect werd geclaimd. Het merkwaardige is, dat die destijds vrij simpel opgezette achterasconstructie best aardig werkte, maar dat het principe tot voor kort weinig navolging kreeg. Met uitzondering van de 626-serie, waarin Mazda het effect zonder veel ophef al een aantal jaren met veel succes toepast.

Verrassende motor

De 1800 cc zestienkleps motor is in technisch opzicht een openbaring. Bij 5500 toeren trekt hij met weinig lawaai het zeer gezonde topvermogen van 106 paardekrachten uit de kast.
Vergeleken met de oude tweelitermotor is dat een verbetering met maar liefst 16 pk. Gezien de kleinere cilinderinhoud duidt dat op een flink wat hoger rendement en bij een ruwweg even groot wagengewicht leidt dat tot betere prestaties en (bij gelijke prestatie) tot een lager verbruik.
In de praktijk blijkt dat goed te kloppen: de 626 loopt met de kleinere motor harder en accelereert sneller dan zijn voorganger; de gemeten cijfers kwamen daarbij nog aardig wat gunstiger uit dan de fabrieksgegevens. Ook het verbruik viel niet tegen, maar dáár zat duidelijk een addertje onder het gras. Want met een pittige motor ben je nu eenmaal geneigd om wat vaker flink door te accelereren en dat kost heel wat benzine. Vandaar dat het gemeten verbruikscijfer wat hoger uitkomt, maar de fabrieksgegevens (die onder constante omstandigheden tot stand komen) onderschrijven de theorie volledig. Overigens: er is uiteraard ook een gemoderniseerde tweeliter-versie van de 626, die nóg wat beter presteert en voor de kapitaalkrachtige snelheidsliefhebbers is er ook nog een 2,5 liter V6, die maar liefst 123 kW/167 pk ter beschikking heeft.
Het mag duidelijk zijn dat de 1,8 liter motor in combinatie met de prettige wegligging uitstekend bevalt; de remcapaciteit is uiteraard goed aan de prestaties aangepast en ook de vijfbak past prima in de positieve rij- indruk. Een lichte aanmerking kan worden gemaakt op het wat bruusk inkomen van de koppeling en de vrij grote hoeveelheid stuurbekrachtiging. Dat laatste vereist vooral op snelheid wat gewenning, maar het gunstige totaalbeeld wordt er toch niet serieus door beïnvloed.
Ook de rijpositie (goede stoel, in hoogte verstelbaar stuurwiel, eenvoudig en dus overzichtelijk dashboard) werkt mee aan deze beoordeling, terwijl de centrale deurvergrendeling, elektrisch bedienbare zijspiegels en dito zijruiten eveneens bijdragen aan het verzorgingsniveau. Qua binnenruimte scoort de vierdeurs hatchback heel fatsoenlijk in de middenklasse; vanzelfsprekend is de hoofdruimte wat minder edelmoedig dan bij de meeste sedans, maar wie niet per se zijn of haar hoed wil ophouden, zal op de achterbank weinig hinder van de aflopende daklijn ondervinden. Desondanks is de kofferruimte voor een dergelijk model nog behoorlijk fors van afmetingen; ook in dat opzicht kent de 626 dus geen belemmering om desgewenst met de hele familie uitgebreid op vakantie te gaan.