Nissan Qashqai 1.6 Connect Edition (2012)

De Qashqai moet het vooral van zijn uiterlijk hebben, dat twee jaar geleden voorzichtig werd bijgepunt. De auto lijkt namelijk verdacht veel op een SUV, maar het is begrijpelijk dat Nissan liever heeft dat we hem zo niet noemen. In het terrein zal-ie weinig klaarspelen, vanwege een te geringe bodemspeling, geen bak met extra reductie, en in het geval van onze testauto ook al geen vierwielaandrijving.

Dat het stoere uiterlijk de Nissan geen windeieren legt, is echter wel duidelijk. De Qashqai is een flinke auto. Toch vallen zowel voor- als achterin de beenen hoofdruimte tegen. De voorstoelen vertonen een lichte kuipvorm en houden het lichaam goed vast. De zit is tamelijk hoog, en dat vergroot je zicht op de weg. Met het zicht rondom is het in de Nissan minder goed gesteld. De brede C-stijlen beperken het zicht schuin naar achteren.

Je kijkt uit op een sportief gevormd, motorfietsachtig instrumentarium. Dankzij de afgeronde vormen en grote vlakken ziet het er niet alleen aaibaar, maar vooral opgeruimd en hightech uit. De bedieningsorganen zitten netjes geclusterd op het middendeel van het dashboard, waaraan sinds de facelift van de Qashqai in optische zin gelukkig geen afbreuk meer wordt gedaan door een knoert van een scherm ten behoeve van het navigatiesysteem (optie). Dat zat voorheen helaas nog gefixeerd ook; je kon het niet laten verzinken. Het scherm met touchscreenbediening is nu keurig geïntegreerd in het middendeel van het dashboard.

Bescheiden innemer

De 1,6-litermotor levert een vermogen van 117 pk en een maximum-koppel van 158 Nm. Daarmee sprint de Qashqai in 12,4 seconden vanuit stilstand naar 100 km/h. Vooral in urbane gebieden toont de Qashqai zich lekker elastisch. De Nissan is daarbij een bescheiden innemer en heeft genoeg aan 6,4 liter euro loodvrij per honderd kilometer.

Hoewel de Nissan Qashqai opmerkelijk stabiel is voor een auto die relatief hoog op de wielen staat, kan hij niet verhullen toch wat meer over te hellen naar de SUV-kant. In bochten speelt het hogere zwaartepunt de Nissan parten en gaat hij enigszins overstag. De neus, die wat straffer gedempt zou mogen zijn, zoekt de buitenzijde van de bocht op. De aangedreven voorwielen dreigen tractie te verliezen als je bochten erg enthousiast rondt. In de besturing is de band met Renault voelbaar; het stuur doet wat Playstation-achtig aan. Het draait wel voldoende zwaar, maar vooral rond de middenstand verlangen we meer communicatie. De elektrisch bekrachtigde installatie neemt je bij lagere snelheden veel werk uit handen door meer ondersteuning te bieden. Bij hogere tempi voelt de boel echter te vaag aan.

De pook van de versnellingsbak laat zich met korte slagen, die vergezeld gaan van een plastic-achtige 'klik', door de verzetten dirigeren, maar dat gaat dan wel met enige hakerigheid. De koppeling gooit extra roet in het eten doordat het volstrekt onhelder blijft waar het aangrijppunt zit. En als je dat eenmaal hebt bereikt, fungeert de koppeling als een aan-uitknop; slechts met de grootst mogelijke prudentie kun je de tandwielen vloeiend in elkaar laten grijpen. Hierdoor wordt het lastig vlotjes en zonder bokken weg te rijden.