Test: MINI Roadster Cooper S (2012)

Eigenwijs als het van oorsprong Britse merk is, haalt het met de nieuwe Roadster een dikke streep door de klassieke opvattingen over roadsters. De tweede open Mini van het moment (na de vierzits Cabrio) heeft een charmant stoffen kapje en slechts twee zitplaatsen, maar ook aandrijving op de voorwielen. Dat is al sinds de eerste klassieke versies (van de hand van bedenker Sir Alec Issigonis) een kenmerk van de Mini, maar voorwielaandrijving behoort nu eenmaal niet tot de ingrediënten die autoliefhebbers al jaren noodzakelijk achten voor 'het echte, pure roadstergevoel'. Is de Mini Roadster dan wel een echte roadster of gebruikt het merk die lekker klinkende term alleen als smakelijk marketinginstrument?

Op voorhand durven we te stellen: wie bij de Mini Roadster een ontzettend hardcore autootje verwacht, komt van een koude kermis thuis. In alles voel je dat de fabrikant van de Roadster een toegankelijke auto heeft willen maken. De ontwikkelaars hebben hun best gedaan om het gewicht van de auto – die is gebaseerd op de Mini Coupé – zo laag mogelijk te houden en die inspanningen werpen hun vruchten af, want de Mini is best wendbaar en alert zodra je aan het stuur draait. Wel doet de besturing wat kunstmatig aan. Je voelt in de Mini altijd een soort onnatuurlijke weerstand. Er zit ook wat vertraging in de koetsreacties. Gooi je de Mini vlot over een rotonde, dan lijkt het alsof je een computer aan het bedienen bent. Er zitten meer filters tussen jou en de techniek en dat is jammer. Om over de aandrijfreacties nog maar te zwijgen.

Weg stuurplezier

Die aandrijfreacties zijn een grote smet op het blazoen van de Mini Roadster. Op het moment dat je een bocht kunt uitaccelereren, wreekt de voorwielaandrijving zich overduidelijk en verdwijnt het stoeikarakter als sneeuw voor de zon. De test-Roadster is een Cooper S voorzien van een 184 pk sterke turbomotor en daar is op zich bijzonder weinig mis mee. Op het moment dat de viercilinder zijn kracht echter naar de voorwielen stuurt, merk je dat de banden onder de Mini-neus gaan zoeken naar manieren om die paardenkrachten kwijt te kunnen. Er komt zo rond de 1.700 toeren ineens een klap power beschikbaar en je merkt duidelijk dat de Mini moeite heeft om ze naar het asfalt te loodsen. Wanneer één van de banden grip dreigt te verliezen, grijpt bovendien de elektronica in en voel je die correcties duidelijk in je stuurwiel. Weg stuurplezier. Deze auto zou bijzonder veel baat hebben bij een mechanisch sperdifferentieel om de krachten in goede banen te leiden, zoals bij de nog sterkere John Cooper Works wel het geval is. Dat zou de Roadster Cooper S – ook geen sullige versie – in één klap veel méér maken dan een hip modeaccessoire.

Het openen van de kap vereist bij de Mini Roadster ouderwets handwerk. Voorlopig heeft de Nederlandse importeur namelijk geen elektrisch bedienbare kap op de optielijst staan, dus moeten eigenaren de kap handmatig openen en sluiten. Pluspunt is wel dat de kapconstructie, compact is, want je vouwt het 'tentdoekje' simpel achter je hoofd op zonder dat het veel ruimte inneemt.