Opel Insignia Sports Tourer 1.6 Turbo (2009)

Anders dan zijn voorganger Vectra heeft de Insignia heel uitgesproken vormen. Met krachtige, welvende lijnen is de neus lekker gespierd gemaakt en met de brede lap chroom op de grille is hij toch heel herkenbaar als Opel. Dat geldt in veel mindere mate voor de zijkant. Die maakt de Insignia vooral heel kolossaal, met grote licht gebogen vlakken en een lage raampartij. Door de bovenste raamlijn naar achteren toe sneller te laten aflopen dan het dak is voorkomen dat de auto te hoekig wordt.

Het meest bijzonder is de achterkant. Hij ziet er nog redelijk rank uit met de vrij gedrongen achterruit en mooie, Audi-achtige lichtunits. Totdat je de klep opendoet. Er gaat geen wereld open, maar een sterrenstelsel! Je zou het geen klep meer moeten noemen, want een aanzienlijk deel van de carrosserie schaart omhoog. Bijna als een vrachtvliegtuig. Omdat de achterlichten volledig met de kluisdeur mee omhoog gaan, zijn aan weerszijden van de opening extra achterlichtjes geplaatst, om te voorkomen dat bij nachtelijk laad- en loswerk ander verkeer de kofferruimte inrijdt – om nooit meer teruggevonden te worden. Het interieur van de Insignia is een waar walhalla voor  knopjesfetisjisten. Vooral in het donker zit je in een zee van rode lampjes. Toch heeft Opel er zich wat te gemakkelijk vanaf gemaakt met de keuze van het materiaal voor de middenconsole. Dat oogt wat te goedkoop. De afwerking van alles om je heen staat wel weer op een hoog niveau.

De Insignia-stoelen zijn lekker sportief gevormd en bieden steun tegen meer zijwaartse  krachten dan je in 'n auto van dit kaliber ooit zult opwekken. Ook achterin valt er niet veel te klagen. De beenruimte had iets groter mogen zijn, maar de hoofdruimte is in orde. Alleen bij het instappen betaal je even de prijs voor die aflopende raampartij.

Richting comfort

Rijdend kom je algauw tot de ontdekking dat de Opel Insignia op het gebied van rijeigenschappen geen bakens verzet. Informatie vanaf de voorwielen wordt wat te weinig doorgegeven aan de handen van de bestuurder. Het onderstel neigt wat erg richting comfort, met als prijs dat de auto in bochten wat te veel overhelt. Dat valt deels op te lossen met Flexride. Dat biedt de keuze tussen normaal, sport en tour. Ook in sport wordt de auto echter allesbehalve scherp. Dit in tegenstelling tot de krachtbron, want de 1.6 turbo is behoorlijk hitsig. De gaspedaalrespons is nogal nerveus, als je hem boven de 2.500 toeren houdt; dat is namelijk de grens van het turbogat. Voor de rest is deze motor een echte aanrader; krachtig en stil genoeg. En ook over de zesbak niets dan lof.

Om de kopers naar zich toe te trekken heeft Opel een aantal gadgets op de optielijst gezet die je bij de meeste merken in deze klasse niet kunt krijgen, zoals de verkeersbordenherkenning. Passeer je een bord met een snelheidsbeperking, dan verschijnt die beperking in het display. Verder is er AFL, Adaptive Forward Lighting. Meesturende koplampen zijn natuurlijk niets nieuws meer, maar de Insignia doet veel meer dan dat. De auto analyseert continu de omstandigheden, aan de hand van de breedte van de weg, de aanwezigheid van straatverlichting, regen en meer van dat soort variabelen en past steeds de richting én vorm van de lichtbundel er op aan.