Chevrolet Matiz 0.8 Style (2007)

Het uiterlijk van de Matiz is wel iets minder origineel dan dat van de vorige generatie. Verdwenen zijn bijvoorbeeld de markante ronde koplampen. Maar die zie je niet als je rijdt. Waar je wel op uitkijkt, is het dashboard. Dat oogt door de metaalkleurige middenconsole redelijk modern (al is die trend alweer over z'n hoogtepunt heen), maar heeft nog steeds geen geïntegreerde radio. Waarmee we ook een beetje klaar zijn, zijn instrumenten centraal op het dashboard, recht boven de ventilatieroosters. Gelukkig zitten de belangrijkste controlelampjes wel recht voor je neus, maar ideaal is het niet.
De middenconsole drukt vanwege z'n breedte tegen je rechterbeen en dat is vooral op lange ritten niet plezierig. Het stuur in de Matiz is niet te verstellen, maar het staat gelukkig wel onder een goede hoek. Nog een positieve noot is er voor de ventilatie, die ondanks het ontbreken van een airco behoorlijk doeltreffend is. Wil je toch écht koele lucht, dan betaal je daar een voor zo'n comfortabele optie bescheiden bedrag voor bij.

Weinig veranderd
De Chevrolet is erg smal en dat valt vooral op als je met twee volwassenen naast elkaar zit. Achter in de Matiz ontbreekt gewoon de ruimte voor drie mensen. Wanneer je met vier mensen op reis wilt, moet je goed bedenken wat je aan bagage meeneemt, want de kofferruimte houdt niet over. Om de bagage in de kofferruimte te krijgen moet je de sleutel uit het contact halen; een hendel of knop op de achterklep ontbreekt en met de centrale vergrendeling doet de vijfde deur niet mee. Je moet daadwerkelijk de sleutel in het slot van de klep steken en dan een kwartslag draaien.
Op den duur (zeker met volle boodschappentassen in je handen) is dat knap irritant. Qua techniek is er bij de Chevrolet sinds 2005 weinig veranderd, alleen kreeg de 0,8-liter driecilinder (zonder fratsen en met slechts twee kleppen per cilinder) er in 2006 1 pk en 3 Nm bij. Het maakt de Matiz geen sprinter, zelfs voor normaal gebruik is het motortje niet toereikend. De tijd die nodig is om van nul naar honderd te sprinten spreekt boekdelen: maar liefst 21,5 seconden zijn ervoor nodig, met alleen de bestuurder aan boord. Als je drie passagiers meeneemt, schiet het helemaal niet meer op. We hebben het niet naar ons zin op de snelweg: bij 120 km/h in de vijfde versnelling draait de motor dan bijna 4.200 toeren.
De bediening van het mechaniek verloopt niet erg soepel. Zo lijkt de koppeling meer op een aan/uitschakelaar. Doseren is er niet bij. Ondanks het bescheiden vermogen ga je er met een schok vandoor. De versnellingspook lijkt wel van rubber en voelt niet fijn aan. De smalle banden, de weke vering en het feit dat de Matiz nogal hoog op z'n poten staat, dragen niet bij aan een voorbeeldige wegligging. De auto heeft in bochten de neiging om naar buiten te schuiven en wanneer er plotseling gas wordt losgelaten, wil vooral de achterkant nadrukkelijk die kant op. Verder helt de auto behoorlijk over in een bocht. Gaat het dan wél goed als je rechtdoor rijdt? Nee, zeker wanneer je de snelheid opvoert, vertoont de auto nerveuze neigingen.