Test: MINI Cooper S Cabrio (2006)

Het lijkt wel of het interieur van de Mini is getekend door 'n hele klas doorgedraaide studenten industriële vormgeving. Een totale kakofonie van lijnen, vormen en materialen. De grootste stoïcijn verlaat deze auto niet zonder op zijn minst sporen van ADHD te hebben opgelopen. Bijzonder gecharmeerd zijn we van de rij klassieke tuimelschakelaars onder aan de middenconsole. Je voelt je piloot in een oude Constellation en kunt nauwelijks van die dingen afblijven. 'Klik', op slot. 'Klik', weer open. 'Klik", mist-lampen aan. Het blijft leuk.

In de Mini zit je echt op de bok, omgeven door hoog, steil glas. Centraal op het dashboard prijkt nog steeds de grote cirkel waar 'ooit de snelheidsmeter zat'. Maar Sir Alec Issigonis, de ontwerper van de oer-Mini, zou zich verbaasd achter de oren hebben gekrabd als hij het grote lcd-scherm had gezien dat het hart van het dashboard bezet.

Toetertje

De mechanische compressor van de Mini bewijst zich niet alleen met prestaties, het lijkt wel of de ingenieurs er een toetertje opgezet hebben. Het apparaatje giert er luid op los, duidelijk hoorbaar boven de grom van de motor uit, en geeft de Cooper S een heel eigen geluid. Ook wanneer je het gas loslaat, is het genieten met de oren.

Opmerkelijk is dat de Mini zo snel aanvoelt. Een van de leuke dingen van een mechanische compressor is dat hij er al bij lage toerentallen flink aan begint te trekken en dat is bij de Mini niet anders. De Cooper S is echt bloedsnel en stuurt messcherp. Het onderstel is een aangenaam compromis tussen comfort en sportief, met 'n duidelijke neiging naar dat laatste.

Zaken als zicht rondom zijn dingen waaraan je bij dit soort pretauto's niet te zwaar moet tillen, maar bij de Mini Cabrio is dat wel heel beroerd. En niet alleen in gesloten toestand, want grootste boesdoener is de rechterachterstoel met de rolbeugel. De massieve constructie steekt pontificaal boven de koets uit en ontneemt je elk zicht naar rechtsachter. Hele auto's verdwijnen erachter; ronduit gevaarlijk in druk verkeer.

Vriesdrogen

De Mini is bepaald niet winterproof. Sterker, het is 's winters gewoon afzien in de Mini. Niet alleen is de verwarming ontoereikend om het binnen enigszins aangenaam te houden, ook ontstaat er aan boord veel turbulentie, met allerlei ijzige luchtstromen als resultaat. Vooral de achterkant van je bovenarmen en je gezicht zitten daar middenin, maar ook het onderlijf wordt vakkundig gevriesdroogd. Wij reden de Chili-uitvoering, maar wat ons betreft mag die 's winters worden omgedoopt tot 'chilly'. Bij de Mini kregen we 'n windschot mee, maar dat kon de turbulentie achterin onvoldoende dempen.

De kap van de Mini is groot en dus gecompliceerd, waardoor openen en sluiten ook enig geduld vergt. Openen gebeurt in twee etappes, totaal duurt de procedure 25 seconden. Sluiten gaat met 19 seconden een stuk sneller. Voordeel van de Mini-kap is weer dat je in gesloten toestand ook het voorste stuk apart kunt openen, waardoor je in feite een schuifdak in een cabrio hebt.