Chrysler Crossfire (2004)

de zijruiten van de Chrysler Crossfire staan neusafdrukken van nieuwsgierige mensen. Hij stond ook niet achteraan toen de autoschoonheden werden uitgedeeld, getuige de brede neus met koplampen waar zo'n kerstballetje uit hangt. En over de motorkap loopt in lengterichting een aantal groeven met in het midden daarvan een opstaand randje als een ruggengraat, dat via het dak naar de achterkant verdwijnt. Hij heeft ontzettend lage zijruiten en dikke wielen met ultraplatte banden. Onder de achterbumper zitten twee diffusors die de dubbele uitlaat flankeren. Echt een fraai ontwerp. Alleen die elektrische achterspoiler... Die komt omhoog zodra je harder gaat dan 100 km/h, maar zodra de naald van de snelheidsmeter weer onder de 70 komt, zakt hij weer. Zodra je buiten de bebouwde kom rijdt, gaat het irritante ding dus op en neer als een Chinese waaier.

Op z'n gemakkie
Onder de motorkap vinden we een 3,2-liter V6 van Mercedes, die goed is voor 215 pk en 310 Nm. Via een handgeschakelde zesbak drijft hij de achterwielen aan. De bak heeft vrij lange slagen maar laat zich zonder problemen bedienen, alleen de achteruitversnelling is wat lastig te vinden. De V6 trekt de Crossfire op z'n gemakkie over de 200 km/h heen, pas als de teller in de buurt van 240 zit is het afgelopen met het feest. De motor brult dan dat een lieve lust is en de bestuurder voelt zich relatief op z'n gemak. Het enige linke is dat hij op die snelheid gevoelig wordt voor zijwind op bruggen en open stukken. Over de besturing zijn we niet echt te spreken. Die is direct en heel precies, maar bij het sturen voel je nauwelijks tegendruk en dus doet het stuurwiel doods aan. Je kunt niet goed inschatten waar het heen gaat. Het is trouwens niet compleet gevoelloos zoals vroeger bij Amerikaanse auto's, toch is dit ook niet alles.
De wegligging van de Crossfire verdient echter veel punten. Hij is niet van z'n stuk te brengen en ligt als een blok op de weg. De demping is stevig, maar de vering is comfortabel. De remmen doen goed hun werk en als het écht nodig is, sta je ruim op tijd stil en kun je je kunstgebit bij de voorruit vandaan halen.

Geshopt bij Mercedes
Overduidelijk van Mercedes afkomstig is de multifunctionele zwengel voor de richtingaanwijzers en ruitenwissers. Rechts van het stuur, dat alleen in diepte is te verstellen, heb je helemaal niets. Chrysler shopte naar hartelust bij Mercedes en veranderde maar weinig aan de vormgeving van de spulletjes.
Afgezien van de mogelijkheid om het in aardige kleuren te bestellen, is het interieur niet bijster bijzonder. Maar de standaarduitrusting is heel behoorlijk. We beperken ons tot de hoogtepunten: leren bekleding op de elektrisch verstelbare stoelen, automatische airconditioning, een dikke Infinity-stereo-installatie, cruise control, vette lichtmetalen wielen en een wegklapbare bekerhouder in de middenconsole. Met je elleboog klik je 't rotding steeds open als je schakelt, en het lijkt het ons geen geweldige plek om een blikje cola te zetten.
Het meubilair is stevig en de stoelen geven heel behoorlijk steun. Het dak van de Crossfire is laag en wie net iets langer dan gemiddeld is, moet z'n houding al aanpassen. Een echte sportwagen is de Crossfire niet; hij oogt wel verleidelijk, maar overtuigt bij het echte dynamische werk niet.