Proefkonijnen

Drie elektrische auto's reed ik in de afgelopen maanden en onthutsend was dat ik ze alledrie vergaand superieur vond aan het brullende automannenspul waar ik een eeuw lang in geloofd heb. Het rijdt zo ongelofelijk geraffineerd en kwiek dat verzet zinloos is. Of je nu in een Tesla Model S, een Renault Zoe of een BMW i3 stapt – ze lijken factor twee sneller dan ze zijn, en dat zonder een kik te geven. Hybride is mooi, dit is beter. Pak maar in.
Het gemak waarmee ik als petrolhead die psychologische omschakeling maak heeft me verrast. In mijn hoofd zeurde ook het stemmetje dat elektrisch rijden verraad aan een geloof is. Te gek voor woorden eigenlijk. Honderd jaar lang hebben we geprobeerd auto's sneller en stiller te maken, en nu het hoogst bereikbare nabij is gaan we retrozeuren over goddelijke herrie en verslavende benzinedampen.
Hoe nu verder? Gelukkig is daar het ene pijnpuntje dat petrolheads met vreugde aangrijpen. Bij de Tesla S met zijn actieradius van 360 tot 400 kilometer speelt het in Nederland weliswaar nauwelijks meer, maar het is waar: met de Zoe haal ik vanuit mijn dorp nog steeds niet Amsterdam, met de i3 alleen als ik er voor vier mille een range extender bij neem, iets op benzine. Dat is op krukken toch de finish willen halen. Mag je iets met zo'n achilleshiel het ei van Columbus noemen?
Ik denk het wel. Waar we mee moeten leren leven is dat de stap vooruit naar de elektrowereld ook een stap terug is in de evolutie. We zullen handicaps moeten aanvaarden die we in vorige ontwikkelingsstadia ook van de verbrandingsmotor slikten. Waarom we dat zouden doen? Voor de kick, al duurt hij maar 120 kilometer. En verder, heel cru gesteld, omdat we proefkonijnen moeten willen zijn, want zonder gebruikers geen ontwikkeling. Ook wij moeten investeren in de grote sprong voorwaarts, in die zin geloof ik in de participatiesamenleving. Hoe het probleem van de actieradius wordt opgelost – met gullere batterijen of een brandstofcel – zal mij een biet zijn, ik wil er aan bijdragen; hier moet het heen.
Woonde en werkte ik in de Randstad, dan had ik na mijn eerste kennismaking deze maand per ommegaande een i3 besteld. Met een stoot zonnepanelen op het dak was ik in één klap van dat treurige gemekker over vuile stroom verlost en met wat laadpunten her en der zou ik in principe overal kunnen komen. Voor de vakantietrips hield ik de oude Volvo aan, de rest van het wagenpark zou ik waarschijnlijk nooit meer aanraken. Wat een geweldige pretmachine.