De symboliek van de Rapid

De Skoda Rapid zou wel eens de belangrijkste nieuwe Europeaan in jaren kunnen zijn. Hij is, zeer ongewoon in autoland, het resultaat van een rationale beslissing; een vereenvoudigd meer voor minder geld. Zijn meerwaarde berust niet op de leverbaarheid van Meebuigend Xenon of Lane Warning Departure Systems ('kijk, wij ook!'), niet op het premiumgevoel van het chroom rond de klokken of het doorgestoken kaart van Hoogwaardig Aanvoelende Materialen (maar houden ze ook?). De Rapid wordt een op alle spaarwaardige fronten versimpelde auto; beproefde techniek minus gehypte overdaad. Zijn saaie maar glasheldere boodschap is het meetbare surplus aan ruimte waarmee hij klassegrenzen overschrijdt, als mijn timmermansoog die achterbank in de nieuwe Autoweek mag geloven, en de nog niet onthulde prijs die hem tot unicum in zijn soort kan maken. Als alles loopt zoals het moet, wordt dit een van de zeldzame automobielen met een sluitend alibi.

Het zou tijd worden. Skoda, bij alle wijze zelfbeperking hard op weg om voor soms iets te weinig minder net zo mainstream te worden als de anderen, trapt tijdig op de rem met een radicaal simpel appèl aan het gezonde verstand; what next, jongens? Blijven we op die hoorn des overvloeds blazen, of zullen we eens prioriteiten stellen? Skoda is de eerste niet-budgetfabrikant die het versoberingsthema als strategisch keerpunt agendeert, maar waarschijnlijk niet de laatste. De industrie moet dringend genezen van de premiumkoorts die naast de crisis, de lage marge op kleintjes en het ontbreken van een substantiële Aziatische afzetmarkt wel eens een van de oorzaken zou kunnen zijn van, bijvoorbeeld, de misère bij PSA. Dat huis investeert teveel in opsmuk en op de kleintjes na te weinig in value-for-money. Die DS4 en DS5 zie je in een periode van hoogconjunctuur door de vingers als vergeeflijk onzinnige nicheproducten voor de malle Francofiel die ze zich kan veroorloven, maar in de context van de tijdgeest zijn het wanproducten.

Peugeot is met mooidoenerij net zo fataal die doodlopende lifestyle-route ingeslagen van het grote modieuze meedoen met de concurrentie. De realiteit dat in crisistijd ook kopers van grotere maten dan een 107 drie tonen lager moeten leren zingen, lijkt nog onvoldoende doorgedrongen. Die merken moeten dus de kop in de wind gooien, daden stellen, nieuwe BX'en en nieuwe 205's bouwen, auto's waarvan de urgentie niet met emo-slogans in het volle licht hoeft, en die ook goed betaalbaar zijn voor gezinsvaders die niet of niet meer mogen leasen. Chroom en gizmo, premiumbeleving – je kunt het allemaal wel willen, eens komt de dag waarop de boekhouder je teder maar vermanend op de schouders tikt.

Nood heeft een markt, die Dacia niet alleen kan afdekken, aan de pragmatische gezinssloep waarin ook iemand met een onderwijzersbudget op vakantie kan. Bij de huidige stand der techniek kan dat heel goed een auto zijn die bij normaal gebruik aan alle redelijke normen voor rijcomfort en veiligheid voldoet. Die onderwijzer gaat niet planken aan de Cote d'Azur. Hij weet niet eens hoe het moet, net als 95% van de gebruikers die in de folders sinds jaar en dag worden doodgegooid met de zogenaamd sportieve inborst van hun doorgedraaide burgerbakken. Die hoeven geen multilinkophanging en tractiecontrole. Die willen gewoon veilig aankomen, en graag een simpel knopje voor de airco. Meer niet. Ik hoop en verwacht dat de prijsstelling van deze nieuweling de doorgeslagen wereld van de automotive op zijn kop zet. Looking forward.