Hoe de Formule1 je zondagmiddag kan maken of breken
Lekker met een biertje op een zonnig terrasje zitten of met de gordijnen dicht voor de tv hangen. Het zijn van die keuzes die je, als verstokt Formule1-liefhebber, om de twee weken moet maken op zondagmiddag. Soms wilde ik dat ik niets met autosport had, zoals mijn vriendin. Ze kan er met haar pet slecht bij dat ik liever naar rondrijdende autootjes kijk dan een fietstochtje maak in de zon – of welke activiteit behalve tv-hangen dan ook. Het vervelende is dat ik haar vaak niet eens ongelijk kan geven. Vorig weekend zat ik weer eens naar een tergend saaie optocht te kijken, ik kon m'n ogen nauwelijks open houden en wat hoopte ik op een ongenadige regenbui daar in de straten van Monaco. Even de boel lekker opschudden, ik kon me plotseling helemaal vinden in Bernie's plannetje om sprinklers naast het circuit te plaatsen. Maar die regenbui kwam niet, ondanks bemoedigende teksten over 'possible rain in five minutes' over de boordradio's van de coureurs. Ik heb 78 ronden lang geen verrassende manoeuvre, laat staan een fatsoenlijke of zelfs gedurfde inhaalactie gezien.
Ik baalde dubbel, want de race daarvoor was juist weer een van die spektakelstukken – een Williams wint voor het eerst sinds mensenheugenis weer een race, de pitbox vliegt in de hens - waar je als liefhebbers alleen maar op kan hopen. En wat deed Michiel tijdens die race in Barcelona, een baan waar normaal gesproken weinig verheffends gebeurt? Juist, die zat op de fiets.
Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik niet gewoon stop met het volgen van de Formule1. Ik ben geminderd, dat wel; vroeger volgde ik zo'n beetje alle race- en rallyklassen en keek ik echt elke race, ook al stond van tevoren al vast dat Michael Schumacher zou gaan winnen. Want je hoopt elke keer weer en vaak tegen beter weten in dat er iets gebeurt waarvan je later kan zeggen: "weet je nog, tijdens de Grand Prix van …?" Die onverwachte winnaar, dat bizarre ongeluk, die onvergetelijke inhaalactie, die ontknoping die Hitchcock niet had kunnen bedenken. Helaas gebeurt dat vaker niet dan wel. Maar het gebeurt wél, alleen – en da's zowel het mooie als het vervelende - weet je nooit wanneer. En daarom zit je tóch weer elke twee weken voor de televisie. Ook al vallen buiten de mussen van het dak…
Waar zit jij zondag om 19:00?
Michiel Willebrands
Coördinator AutoWeek Classics
Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.
