NedCar, dat was wat

Nog even en NedCar is niet meer. Jammer, het was toch de fabriek waar ik een tijdje op de directiestoel heb gezeten. In eerste instantie werd het bedrijf geleid door drie directeuren, een Nederlander, een Japanner en een Zweed. Namens iedere aandeelhouder één baasje, je moet mekaar tenslotte niet te veel vertrouwen. Iedere directeur had z'n eigen directiekamer met alles wat er bij hoort: lange glimmend gelakte tafel, royale leren draaistoelen, secretaresse, koelkast, dat soort dingen. Door voortschrijdend inzicht (toenemend wederzijds vertrouwen of serieuze bezuinigingen?) werd na verloop van tijd besloten de directie toch maar terug te brengen tot één persoon. Nadat op een vrijdag het Japanse en het Zweedse directielid definitief naar hun thuisbasis waren teruggekeerd, arriveerden de daaropvolgende maandag twee studenten op kantoor. Omdat er voor hen op dat moment geen werkplek beschikbaar was, kregen ze één van de twee nu overtollige directiekamers toegewezen, die van de Japanner. Alle toeters en bellen waren nog aanwezig, inclusief de secretaresse die gewoon op haar vaste stek was achtergebleven. Uit plichtsbesef heeft ze hele stukken afstudeerscriptie voor die studenten zitten typen. Ze zat er tenslotte toch en niemand had haar verteld dat ze wat anders moest gaan doen. Het zou me niets verbazen als ze er nog steeds zit. Alsnog grote dank voor al dat typewerk, één van die twee studenten was ik.

Mocht ze er nog steeds zitten: ik hoop dat wanneer in Born de laatste man het licht uit doet, ze het haar dit keer wél vertellen dat ze naar huis mag.