Giulietta

Bij de aanblik van deze bleekscheet schoot me het volgende scenario te binnen.

Stel. je bent een autominnende zeeman. Begin 2009 vergaat je schip voor de kust van een onbewoond eiland, waar je meer dood dan levend aanspoelt. Je overleeft op bronwater en kokosnoten. Meer dan een jaar lang blijf je verstoken van contact met de bewoonde wereld. Geen AutoWeek, geen Top Gear, nul autonieuws van beneden de Alpen, waar ze je favoriete auto's maken.

Voorjaar 2010 word je opgepikt door een vrachtboot. In april ben je terug in Nederland. Nadat je enigszins bent aangesterkt ga je je wonderbaarlijke redding vieren in Italië. Land van Ferrari, Lancia, Alfa Romeo en, best of all, de Mille Miglia.

In Brescia maak je de start van deze schitterende rally mee. Op een zonnige vrijdagochtend zie je de deelnemende klassiekers in een dikke benzinewalm over het Piazza della Loggia kruipen. Het ene na het andere meesterwerk gromt voorbij. Kwijlend sta je voor het dranghek. Ach, Italië, land van je dromen.

Dan is er twee straten verder koffie, bloedhete espresso voor een euro – kan die woekerende horeca in Nederland wat van leren. Maar wat is dat voor vijfdeurs hatchback tegenover je terras? Thuis heb je weliswaar een jaargang Autoweken doorgewerkt, die nieuwelingen lijken zo sterk op elkaar dat er voor spotters geen beginnen aan is. De achterkant geeft geen uitsluitsel. Zou het de jongste Astra kunnen zijn? Een verse Seat Leon? De nieuwe Mazda 3? Een Koreaan? Die zien er tegenwoordig ook ongeveer zo uit. Maar het kan niet. Ondenkbaar dat de Mille Miglia-staf een Aziaat verkiest boven een echte auto.

Hé, zegt je reisgenoot, die hem ook heeft gezien; de nieuwe Giulietta!

Op dat moment overvalt onze zeeman het gevoel dat mij beving toen ik in Brescia deze plaat schoot. Een gevoel van intense teleurstelling, op het randje van walging. Dit. Een Alfa. Schande.