Demolition Derby

Op de dag nadat ik terugkeer uit Longbridge lees ik dit bericht. De 'Phoenix Four' – het gezicht van het kwaad als het om het failliet van de Engelse auto-industrie gaat - gaan vrijuit. En daarmee is het de zoveelste mokerslag voor dat wat ooit de meest moderne autofabriek ter wereld en met kop en schouders de grootste autofabriek van Groot-Brittannië kon worden genoemd.

Van die trots is niet veel meer over. Ik schrok me echt rot toen ik de M42 afreed en langs de voormalige fabriekencomplexen kwam. Waar de afgelopen eeuw (sinds 1905) zoveel bijzondere auto's van de band rolden rest nu slechts puin. Letterlijk, want 53.000 vierkante meter aan rode bakstenen fabrieksgebouwen zou al platgegooid zijn. Gigantische hopen steen liggen op nog veel gigantischer lege terreinen. De term Demolition Derby dringt zich bij mij op. Longbridge is nog doder dan Detroit.

En dat is snel gegaan. De laatste keer dat ik hier een 'officieel' bezoek bracht was in 2005, voor de introductie van de MG XPower SV-R. Ondanks die auto - een lekker rouwe coupé met 385 pk sterke V8 en achterwielaandrijving - heerste er toen al een gelaten sfeertje. Amper maanden later barstte de bom en stonden 6.000 man op straat. Nog eens een jaar of drie later en een eeuw nijverheid is praktisch weggevaagd.

De 'landlady' van mijn verblijfplaats heeft zelf in de fabriek gewerkt en heeft geen goed woord over voor wat er is gebeurd. En datzelfde geldt voor andere mensen die ik spreek. Niet op de laatste plaats een voormalige fabrieksarbeider, die vandaag de dag Mercedes rijdt ("Only car that's not rubbish"). Wat hij mij ook weet te vertellen is dat er onder het enorme complex een tunnelstelsel zit - of in ieder geval zat - die door de fabrikant werd gebruikt voor de opslag van prototypes en pre-productie modellen. Een ideale verstopplaats voor spul dat liever niet gezien mocht worden. Het zou mij niet eens verbazen als er onder de duizenden tonnen puin nog een paar historische juweeltjes verscholen gaan.

Een doodzonde, of maar beter zo?